Een stoffig welkom

Het gastvrije silhouet van een persoon is hier te zien tegen één van de hulptelescopen (ATs) bij het Paranal-observatorium van ESO in de Atacama-woestijn in Chili, terwijl de Kolenzaknevel op majestueuze wijze hallo zwaait in de vorm van een donkere vlek in het midden van de nachthemel.

Dit is een van de vier 1,8-meter hulptelescopen die deel uitmaken van de Very Large Telescope van ESO, die ook bestaat uit nog vier gigantische 8,2-meter unittelescopen (UTs). Naargelang de behoeften van elk observeerproject kunnen de hulptelescopen herpositioneerd worden in maximaal 30 verschillende observeerlocaties via een systeem van sporen om zo samen te werken als deel van de VLT Interferometer. De interferometer combineert het licht dat de hulptelescopen of de unittelescopen opvangen van hemellichamen met een techniek die bekend staat als interferometrie. Dit laat onderzoekers toe om de kosmos in ongelofelijk veel detail te observeren.

De Kolenzaknevel is de meest prominente donkere nevel in de hemel. In het zuidelijke halfrond zijn deze donkere wolken meer zichtbaar dan in de noordelijke hemel. Vele culturen vinden patronen in deze donkere nevels, zoals de Mapuche in Chili die de Kolenzaknevel pozoko of “waterbron” noemden.

Omdat de Kolenzaknevel rijk is in kosmisch stof absorbeert en verspreidt hij het merendeel van het zichtbare sterrenlicht erachter. Deze versluierde sterren kunnen door het kosmische stof heen schijnen wanneer ze geobserveerd worden op infrarode golflengten, die bijna ongehinderd door het stof kunnen passeren.