ALMA-opname van het sterrenstelsel 9io9

Deze afbeelding toont de oriëntatie van het magnetische veld in het verre sterrenstelsel 9io9, dat we zien zoals het eruitzag toen het heelal nog maar 2,5 miljard jaar oud was. Het is de verste detectie ooit van het magnetische veld van een sterrenstelsel. De waarnemingen zijn gedaan met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA), waarin ESO partner is. Stofkorrels in 9io9 zijn enigszins gericht naar het magnetische veld van het sterrenstelsel en daardoor zenden ze gepolariseerd licht uit. Dit betekent dat de lichtgolven in een voorkeursrichting oscilleren in plaats van willekeurig. ALMA heeft dit polarisatiesignaal gedetecteerd, en astronomen zo in staat gesteld om de oriëntatie van het magnetische veld vast te stellen (hier weergegeven als gekromde lijnen die over de ALMA-opname heen zijn gelegd).

Het gepolariseerde lichtsignaal dat wordt uitgezonden door het magnetisch uitgelijnde stof in 9io9 was extreem zwak en bedroeg slechts één procent van de totale helderheid van het sterrenstelsel. Het team werd geholpen door het feit dat 9io9, hoewel het heel ver van ons af staat, is vergroot door een verschijnsel dat bekendstaat als het zwaartekrachtlenseffect. Dit effect treedt op wanneer licht van een ver sterrenstelsel – in dit geval 9io9 – wordt versterkt en vervormd door de zwaartekracht van een heel groot object op de voorgrond.